SIOSTRA JULIANIJA (Irina Denisowa) – za wkład w rozwój współczesnej muzyki cerkiewnej jako kompozytor i dyrygent. Mniszka Julianija jest absolwentką Leningradzkiego Państwowego Konserwatorium. Jest uważana za jedną z najwybitniejszych postaci w świecie cerkiewnej muzyki. Przez 27 lat była nauczycielem akademickim. W 2011 roku przyjęła mnisze postrzyżyny w monasterze św. Elżbiety w Nowinkach, dzielnicy Mińska. Jest autorką ponad stu pięćdziesięciu cerkiewnych kompozycji, opracowań i harmonizacji. Dyryguje jednym z najbardziej znanych na prawosławnym Wschodzie chórów – Świątecznym, przy monasterze w Nowinkach. Jest laureatką wielu muzycznych festiwali. Jej kompozycje są wykonywane przez cerkiewne chóry podczas nabożeństw w wielu krajach, także w Polsce oraz podczas festiwali i koncertów muzyki cerkiewnej, m.in. Międzynarodowego Festiwalu Hajnowskie Dni Muzyki Cerkiewnej, Międzynarodowego Przeglądu Pieśni Paraliturgicznej w Siemiatyczach. Nakręcono o niej filmy „Dyrygent” i „Inokinia”.

PROF. MARZANNA KUCZYŃSKA – za osiągnięcia w badaniu literatury i kultury obszaru SlaviaOrthodxa w powiązaniu ze Slavia Latina, zwłaszcza za jej studia nad hymnografią i homiletyką prawosławną, przede wszystkim w tradycji Rzeczypospolitej. Bada rękopisy i druki cyrylickie, tradycję cyrylometodiańską.  Jest absolwentką  Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracowała na Uniwersytecie Szczecińskim, obecnie na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jest profesorem zwyczajnym. Wzięła udział w ponad pięćdziesięciu konferencjach naukowych, w tym wielu międzynarodowych. Jest autorką blisko siedemdziesięciu artykułów naukowych, trzech monografii, polsko-czesko-rosyjsko-ukraińskiego słownika pojęć literackich. Jest redaktorem wielu tomów naukowych. Bierze udział w projektach badawczych. Redaguje Poznańskie Studia Slawistyczne, Krakowsko-Wileńskie Studia Slawistyczne, Latopisy Akademii Supraskiej, Bibliotekę Duchowości Europejskiej.

KANSTANTIN SZAWIEL – za wkład w odrodzenie religijnego życia na Białorusi i poza jej granicami – w Polsce, Grecji, na Korfu, w Rosji, we Włoszech, w Anglii, za bycie współczesnym ktitorem, inaczej mecenasem, za wspieranie różnych inicjatyw cerkiewnych, głównie wydawniczych, szerzej medialnych i ikonograficznych.Konstantin Szawiel jest białoruskim przedsiębiorcą, dyrektorem generalnym firmy Shate-M plus. Pozostając w bliskim kontakcie z mnichami ze Świętej Góry Atos, funduje dla wielu cerkwi ikony, będące kopiami słynącymi cudami, pisane przez hagiorytów. Trafiają one do cerkwi na Białorusi, ale także w Grecji, na Cyprze, we Włoszech, w Anglii, Rosji i w Polsce (do cerkwi w Warszawie – katedralnej, w Siedlcach, Terespolu, św. Jerzego w Białymstoku). Współinicjował wizyty relikwii św. Marii Magdaleny w Polsce oraz relikwii św. SpirydonaTrymifundzkiego na Białorusi i w Polsce. Ogranizował i sponsorował liczne wizyty braci ze Świętej Góry Atos w monasterach białoruskich. Współpracuje z wydawnictwem Bratczyk i Przeglądem Prawosławnym. Wspiera współpracę medialną prawosławnego kanału telewizji Sojuz z Polską i innymi krajami, głównie Europy południowej. Stał się inicjatorem i sponsorem produkcji filmów „Afon za żyzń: zavietpriepodobnovoPaisijaŚwiatogorca”, „Dochiaru – obitielswiatychArchangiełow” oraz o wizycie hagiorytów na Białorusi. Jest ktitorem cerkwi św. Spirydona na Korfu i monasteru Spaso-Eufrozyńskiego w Połocku, pomaga wielu atoskim monasterom. To dzięki jego współfinansowaniu przybywa od wielu lat na Białoruś w Wielką Sobotę Błogosławiony Ogień z Jerozolimy.

UCZESTNIKOM AKCJI WISŁA w siedemdziesiątą rocznicę ich deportacji z ziem ich przodków na ziemie zachodnie i północne Polski – za trwanie w wierze i pielęgnowanie rodzimych tradycji. Nagrodę kapituła postanowiła przekazać na ręce osób doświadczonych tamtą akcją – Włodzimierza Zuzuli i Haliny Brodkiewicz wysiedlonych ze wsi Suszów koło Tomaszowa – jako wyraz szacunku i podziękowanie za odwagę pielęgnowania swojej kultury na nowych ziemiach.W tym roku mija 70 rocznica przeprowadzonej przez wojskowe i zmilitaryzowane oddziały państwa polskiego akcji przeciwko formacjom Ukraińskiej Powstańczej Armii i Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Akcję połączono z wysiedleniami ludności cywilnej z obszaru południowo-wschodniej Polski. Zastosowano zasadę zbiorowej odpowiedzialności wobec niepolskiej ludności, również na terenach, na których oddziały UPA i OUN nie działały. Z tych powodów Akcję Wisła potępił Senat RP (1990 r.) i we wspólnym oświadczeniu Prezydent RP Lech Kaczyński i Prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko (2007 r.).Akcja przysporzyła przesiedleńcom wiele cierpień, zdezorganizowała ich rodzinne, religijne i społeczne życie. Zniszczyła wielowiekowe dziedzictwo kulturowe. Dla społeczności prawosławnej oznaczała utratę setek świątyń. W parafiach, istniejących w 1944 roku na Chełmszczyźnie, Południowym Podlasiu i terenie obecnych Bieszczad pozostawiono „dla Polaków prawosławnego wyznania” siedem cerkwi – pozostałe w większości zostały przejęte przez Kościół rzymskokatolicki, zburzone lub pozostawione bez opieki.

Mimo prześladowań i szykan, przesiedlona ludność (około 150 tysięcy) odbudowywała swoje życie religijne, zachowywała  rodzime tradycje, język i kulturę.